Het jaar 1492 was vastbesloten om een gedenkwaardig jaar te worden in de geschiedenis van Spanje. Op 2 januari werd de stad Grenada (Het laatste bolwerk van de Moren in Europa) verwoest door koning Ferdinando. Op 12 oktober in datzelfde jaar plantte Christoffel Columbus, in dienst van Spanje, de Spaanse vlag op een eiland in een voor Europa compleet onbekende wereld.
Deze handeling opende een tijdperk waarin Spanje de leiderschap nam in maritieme ontdekkingsreizen waardoor ze de heerser werden van het welvarendste rijk dat Europa ooit gekend had.
Het is belangrijk erop te wijzen dat dit buitengewone avontuur niet te wijten was aan het moedige initiatief van de Spaanse Kroon, maar aan de volharding van een buitenlandse man, een burger, opgejaagd door de overtuiging dat de Atlantische Oceaan een zee was die per boot in een paar dagen overgestoken kon worden.
Christoffel Columbus, de zoon van een Genoaanse wever, leidde het rijk van de Nieuwe Wereld recht in de handen van de Spaanse Kroon, omdat simpelweg niemand anders het wilde doen. Het was zelfs zo dat Christoffel Columbus al 15 jaar over dit project had nagedacht en hij 8 jaar spendeerde aan het zoeken van iemand die het wilde uitvoeren. Hij legde het eerst voor aan Portugal, die er geen aandacht voor leek te hebben. Ook England en Frankrijk niet, die nog steeds bezig waren met oude onderlinge ruzies.
De Spaanse koningen waren daarentegen klaar voor een nieuwe uitdaging en ze gaven Columbus toestemming om zijn epische reis te ondernemen over de Atlantische Oceaan.
Het verslag van dit avontuur leeft voort uit twee documenten uit die tijd: het logboek van het schip en de aangrijpende biografie van Christoffel Columbus, geschreven door zijn zoon Ferdinando.
De voorbereidingen voor het vertrek startte in mei in Palos, de stad van Pinzón en Niño. Deze twee families stelde twee beroemde schepen beschikbaar voor de onderneming: de Pinta en de Niña. Het derde schip werd ingezet door Juan de la Cosa, een Galiciër die te vinden was in de haven tijdens de voorbereidingen.
Columbus nam de leiding over de smalle vloot en in de ochtend van 3 augustus verlieten ze de haven richting de Canarische eilanden in het zuiden. Navigeren was niet makkelijk. In Las Casas staat in het logboek geschreven: “De mensen aan boord kunnen er niet meer tegen en klagen over de lengte van de reis.” De vloot was al 34 dagen onderweg en zeilde nog steeds hopeloos naar een onbekende bestemming, bemoedigd door zeewier en vogels, die uit het niets leken te komen. “Als de kapitein niet besluit terug naar huis te varen, gooien we hem overboord in de zee en als we terug in Spanje zijn vertellen we iedereen dat het een ongeluk was. Niemand zal dat tegenspreken.” schreef Ferdinando.
Rond 22:00 op 11 oktober merkte Columbus een klein lichtje op aan de horizon. Hij zei niets tegen de bemanning en zij hadden zelf niets gezien. Vier uur later rond 2:00 s’nachts nam een bemanningslid van de Pinta in het maanlicht een kustlijn waar. Columbus had gelijk! Na 36 dagen op zee en een reis van 3860 kilometer bereikte hij land, zoals hij had beloofd. Maar hij had niet, zoals hij dacht, Indie bereikt. Columbus kwam aan op de Watling eilanden in de Bahama’s, 14500 kilometer verwijderd van Indie.